Najstarsza informacja o obecności sztucznych muszek w handlu w Polsce
NAJSTARSZA INFORMACJA O OBECNOŚCI SZTUCZNYCH MUSZEK W HANDLU W POLSCE
Na łamach Kurjera Warszawskiego w 1847 r. trzykrotnie (w numerach: 155 z 13 VI, 157 z 15 VI i 170 z 28 VI) ukazała się poniższa reklama, zawierająca m.in. zapis – „wendki na ryby kompletne i ze sztucznemi owadami”. Jest to zarazem najstarsza informacja o obecności sztucznych muszek w handlu krajowym.
W tamtym okresie nie stwierdziłem innych reklam plasowanych przez Józefa Raszkę. Jedynie w Kurjerze Warszawskim z 1854 r. (315:1594 z 29 XI) podano, że Józef Raszke, kupiec, przybył do Warszawy z Petersburga. Wskazuje to, że był znaną osobą.
Jest natomiast szereg wzmianek o Samuelu Raszke, który w 1832 r. został jednym z radców handlowych „dla pomocy banku w czynnościach przemysłowych i handlowych”, a w latach 30. był sędzią Trybunału handlowego w Warszawie. W 1831 r. pojawił się Raszke, jako kupiec handlu żelaznego (Kurjer Warszawski, 49 z 19 II). Był też właścicielem cegielni. W 1845 r. był anons o jej wydzierżawieniu (Kurjer Warszawski, 62 z 5 III), w którym podano, że bliższe informacje można zasięgnąć w handlu żelaznym przy ul. Senatorskiej 460, a więc pod tym samym adresem, co Józef Raszke. Wskazuje to, że Samuel i Józef byli spokrewnieni, a także zamożni.
W latach 40. i 50. XIX w. adres ul. Senatorska 460 był zbiorczy dla kilku podmiotów. Był tam Pałac Olbromskich, ksiegarnia Fr. Spiess i Sp., fabryka guzików, a także fabryka zabawek dziecinnych Gotliba Łaskiego. Można więc ocenić, że cała posesja była w rękach zamożnych osób.
Te wszystkie informacje są więc silną sugestią, że sprzęt wędkarski, a zwłaszcza muchowy, był przeznaczony dla osób zamożnych, jako coś modnego, zapewne sprowadzonego z zagranicy. Nie można wykluczyć, że sprzęt nie trafił do Warszawy bezpośrednio z Anglii (ew. Niemiec), lecz przez Petersburg. W tym bowiem czasie w Petersburgu był dostępny sprzęt muchowy, którym interesowała się polska inteligencja (zob. P&L nr 24, a także moja książka Podróże po Finlandii, s. 208)
źródło: dr Stanisław Cios, P&L, nr. 65
UDOSTĘPNIJ