Korzenie historyczne złotogłówek
brązka
KORZENIE HISTORYCZNE ZŁOTOGŁÓWEK
Współcześnie złotogłówki należą do najpopularniejszych i najskuteczniejszych sztucznych muszek na całym świecie. O ile dobrze pamiętam, to w Polsce rozpowszechniły się po 1990 r., to jest po około dziesięcioletnim okresie dominacji połowu na nimfę przez plecionki. Historia złotogłówek jest natomiast słabo znana. Postanowiłem więc przedstawić tutaj informacje podane przez austriackiego wędkarza Romana Mosera, w jego artykule na temat historii złotogłówek, opublikowanym w internecie pt. Gold Head Nymphs (http://globalflyfisher.com/staff/moser/goldheads.html)
Korzenie złotogłówek znajdują się w północnych Włoszech. Już na początku XX w. wędkarze w prowincjach Piemont, Bergamo, Brescia i Friulia łowili na takie przynęty. Przynętę wykonywano na haczyku z łopatką (bez oczka). Przypon z jedwabiu był przymocowany do haczyka, którego tułów był zrobiony z różnokolorowego jedwabiu, przewiązanego złotym, srebrnym lub czarnym cienkim drutem. Po zamoczeniu jedwab stawał się nieco przeźroczysty. Na początku muszki była nanizana i przymocowana farbą niewielka szklana kuleczka. W tamtym okresie łowiono na zestaw spinningowy nazywany Tiroler-Hölzel, czyli na pałeczkę tyrolską. Pałeczkę, o długości około 10 cm, wykonywano z kawałka drewna, lekko zwężającego się. Na jej początku było kółko, a na końcu kawałek ołowiu. Do przyponu przymocowano 4 lub 5 muszek. Zestaw zarzucano w górę rzeki, który następnie spływał w dół. Wędkarz nawijał linkę na kołowrotek, a gdy następowało przytrzymanie, to zacinał. Ta metoda połowu, nazywana Rieseln (termin oznacza powolne spływanie przy dnie), była powszechnie stosowana także w Szwajcarii (Tessin/Ticino, Graubünden i Montafon), a także nad górnym dorzeczem rzeki Inn w Austrii. Te przynęty wykorzystywano do połowu wyłącznie w najbardziej mętnych rzekach niosących wodę z lodowców.
Nigdy nie używano ich do połowu na klasyczną muszkę. Były skuteczną przynętą na lipienie. Początkowo szklana kulka była złota lub srebrna. Kulki wykonywano w znanych zakładach szkła artystycznego na wyspie Murano w Wenecji. W późniejszym okresie wykorzystywano plastikowe kulki pochodzące z zakładów wyrobiających zabawki. W 1978 r. Moser otrzymał kilka takich kulek od swoich przyjaciół w Tyrolu z sugestią, że mógłby spróbować wykorzystać je do zrobienia muszek. Dla tyrolskich wędkarzy były bowiem zbyt lekkie. Moser zrobił więc swoje pierwsze złotogłówki z podkładem z drutu ołowianego, ciemnobrązowym tułowiem z jedwabiu, złotą owijką i brązową jeżynką. Stwierdził, że muszki były skuteczne na lipienia w rzece Traun. Łowił jedną rybę po drugiej. W czystej wodzie dobrze widział, jak lipienie spływały za przynętą kilka metrów i chwytały ją. Używał przyponu o długości 5 m. Miejscowi wędkarze uważali, że źródłem jego sukcesu było używanie białych robaczków, bo na nic innego nie można było wówczas złowić tyle ryb. Kolejnym krokiem w rozwoju złotogłówek było wykonanie ciężkich muszek. Logicznym wydawało się wykorzystanie główek z mosiądzu. Znalazł takie w katalogu firmy Cabelas. Były to tułowie do błystek. Najmniejsze z nich nie były jednak koniczne. W ten sposób zrodziła się muszka, którą ochrzcił Złotogłówką. Miał wówczas powiedzenie - „mądre główki łowią na Złotogłówki”. Na początku robił Złotogłówki z użyciem dubbingu będącego mieszanką barw szarej i różowej, wraz z mosiężną główką. Nikt jednak nie zwracał uwagi na niego, dopóki nie opublikował artykułu na łamach niemieckiego czasopisma "Fliegenfischer" (1985, nr styczeń-marzec, s. 58), poświęconego wykonaniu tej muszki. Artykuł był zatytułowany - „Nowe sposoby połowu na imitacje chruścika”, ponieważ stwierdził, że muszka jest najbardziej skuteczna w trakcie wylotu chruścików. Prawdopodobnie złota główka przypominała pęcherzyk powietrza na tułowiu owada. Nieco wcześniej, bo już w 1981 r. opracował mikro-jigi, na haczykach #8-16, wykorzystujące złote główki. Około 1991 r., kiedy został zaproszony na targi wędkarskie Chatsworth Angling Fair w Wielkiej Brytanii, przedstawił swoje Złotogłówki. Spotkały się one z dużym zainteresowaniem, a następnie były używane m.in. przez jego przyjaciół, w tym Olivera Edwardsa, Charlesa Jardine’a, Malcolma Greenhalgh’a, Alana Bramleya i Taffa Price’a. Pojawiło się też wiele artykułów na ich temat i w krótkim czasie muszki stały się popularne na Wyspach Brytyjskich. Około 1994 r. firma Orvis zakupiła i rozpowszechniła jego film wideo w USA, zatytułowany „New ways of fishing the caddis”, w którym podał sposób wykonania Złotogłówki. Następnie poprzez katalogi Orvisa muszka została rozpropagowana w USA. Należy jeszcze nadmienić, że w 1972 r. w USA Ed Sisty opisał muszkę z główką w książce Ed Sisty's New Professional Methods in Tying the Nymph. Nadał muszce nazwę The Beaded Nymph.
źródło:
PL54
UDOSTĘPNIJ